permacultuur
Het woord permacultuur is afgeleid van de Latijnse woorden permanens (volhardend) en cultura (huishouden). Het is een reactie op de problemen die zich in de industriële (monocultuur) landbouw voordoen, zoals bodemerosie en verwoestijning, afname van biodiversiteit, insecten en vogels. Na jaren van industriële landbouw, waarin gebruik van kunstmest en bestrijdingsmiddelen aan de orde van de dag is, blijkt dat het milieu zwaar te lijden heeft onder de gangbare landbouwmethodes. Het moet anders, vinden veel mensen. En in de permacultuur vinden we een mogelijk antwoord.
In de permacultuur bestudeert men oorspronkelijke natuurlijke eco- en voedselsystemen en gebruikt men de natuur als voorbeeld voor een vorm van landbouw waarin zoveel mogelijk met de natuur meegewerkt wordt, inplaats van landbouw dwars tegen de natuur in. Leren van de natuur inplaats van op een onnatuurlijke manier werken om maar een zo groot mogelijke oogst te krijgen. Ten kosten van de natuur en het milieu.
Zo wordt een permatuin niet alleen gezien als moestuin voor de mens, maar als een compleet systeem, waarin ruimte is voor dieren en insecten, planten die elders gezien worden als lastig onkruid. Binnen het systeem vindt na verloop van tijd alles zijn plek en ontstaat een natuurlijk evenwicht.
Hoe ziet dit er praktisch uit?
Permacultuur tuinen zijn opgebouwd in verschillende lagen, die we ook terug zien in de natuur. Hierdoor wordt een natuurlijk ecosysteem gecreëerd.
Door in natuurlijke lagen te werken, wordt de natuur ook in staat gesteld om een deel van het werk te doen. Er wordt niet gespit, niet geschoffeld. Zo min mogelijk
ingegrepen. De bladeren die van de bomen vallen en andere plantenresten blijven liggen, verteren en geven hun voedingsstoffen met behulp van het bodemleven (wormen, bacteriën, schimmels) weer af aan de bodem. De vruchtbaarheid neemt toe, en de met bladeren bedekte bodem zorgt ervoor dat de bodem minder uitdroogt. Het bodemleven ontwikkelt zich door de tijd en een klimaatbestendig en zelfvoorzienend ecosysteem, waarin ingrijpen van de mens steeds meer op de achtergrond komt te staan, ontstaat.
Het spreekt voor zich dat zo’n zelfvoorzienend ecosysteem niet zomaar even op een dag gevormd kan worden. Er is kennis nodig om een goed ontwerp te maken waarin met zoveel mogelijk factoren rekening gehouden wordt. Ook gaat er tijd overheen voordat een systeem optimaal functioneert en er een natuurlijke balans ontstaat in een tuin. Hoe beter er vooraf gekeken is en rekening gehouden wordt met de verschillende factoren, hoe eerder de tuin de veerkracht van een natuurlijk systeem zal hebben.
Permacultuur vraagt ook op een andere manier om aanpassing: De gangbare groente uit de supermarkt is vaak niet geschikt om geteeld te worden binnen een permatuin. Het gaat vaak om eenjarige groenten die ieder jaar opnieuw gezaaid moeten worden, terwijl in de permacultuur gebruik gemaakt wordt van vaste, meerjarige, en zelf uitzaaiende planten. Er zijn echter heel veel geschikte eetbare, maar wat onbekendere gewassen die prima gedijen in een permacultuur setting.
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Permacultuur https://www.nudge.nl/projects/werk-mee-aan-een-voedselbos/
http://marankespoor.nl/wat-is-permacultuur/
